Ang tunog ng hangin ay parang dagundong ng higanteng halimaw. Humahampas ito sa mga bubong, dingding, at buhay ng mga taong walang nagawa kundi manalangin na matapos ang unos. Ilang oras lang, pero sapat para baguhin ang Cebu.
Ngayon, ang lalawigan ay tila nilamon ng isang bangungot na ayaw magising: wasak ang maraming komunidad, nakalubog sa putik ang maraming kalsada, at ang katahimikan ay may dalang bigat na hindi maipaliwanag.
Sa bawat kanto ay may kwento ng pagkaligtas at pagkalugmok. May mga puno ng kahoy na pinatid at sumalpok sa mga bubong. May mga bahay na dati’y puno ng tawanan, ngayon ay tanging guho na lamang. Ang poste ng kuryente ng VECO ay nakahandusay sa gitna ng mga kalye....tila pagod na rin sa bagsik ng bagyo.
“Parang zona ng digmaan,” sabi ng mga residente.
At tama sila. Wala itong halong eksaherasyon.
Isang Personal na Kuwento ng Pagkatulala
“Unang beses ko makaranas ng ganitong bagyo,” kuwento ng isang OFW na umuwi mula sa abroad para sana magpahinga sa Cebu. “Lumaki ako sa Mindanao. Hindi namin kilala ang bagyo. Pero ito… ibang klaseng takot.”
Para sa kanya, ang bagyo ay dati lamang headline sa balita.
Ngayon, bahagi na siya ng balitang iyon.
Walang kuryente. Walang internet. Walang tubig.
At sa gitna ng kawalan, pati ang pag-asa ay tila nauupos.
Primitive Socialization
Sa kawalan ng internet, gadgets, at ilaw, may namuong kakaibang eksena. Sa mga kanto at veranda ng mga bahay, may mga taong nagkukuwentuhan. Walang cellphone na nakaharang. Walang notification na nag-aagaw atensyon.
May mga batang naglalaro ng baraha. May mga kapitbahay na nagsasalo ng malamig na tubig na naipon kanina. May mga tawanan at ngiting hinaluan ng pagod at pag-aalala.
“Walang Facebook, pero may face-to-face.
Walang TikTok, pero may tunay na tawa.
Walang Google, pero may kapitbahay na handang tumulong.”
Sa gitna ng madilim na kapaligiran, ang liwanag ay nagmula sa pagkakapit-bisig.
Pagkawasak. Pag-asa. Pagbangon.
Sa tuwing humihinto ang ulan, may maririnig kang ingay ng mga walis, martilyo, at mga boses na nagsasabing:
“Sige, kayang-kaya natin ’to.”
Sa bawat guho, may muling pagtindig.
Sa bawat luha, may bagong lakas.
Ang bagyo ay dumurog ng bahay, ngunit hindi nito nadurog ang diwa ng tao.
Panawagan
Sa mga nasa ibang lugar....isama ninyo sa dalangin ang Cebu at ang buong Pilipinas.
Hindi na ito simpleng bagyo....ito ay humanitarian emergency.
Kailangan ng tulong. Kailangan ng pagdamay.
At kung may isang aral na iniwan si Bagyong Tino, ito ay ito:
“Habang ang hangin ay kayang magwasak, ang pagkakapit-bisig ng tao ang magpapatayo muli.”
#WeTakeAStand #OpinYon #OpinYonNews #MarchanismManifesto